مبحث محتوا در دارک وب
این مطلب دنباله ی مطلب قبلی یعنی مقاله ی قوانین محتوا است:
مبحث محتوا در دارک وب:
و اما وقتی بحث از آزادی بیان می شود مخصوصا در فضای وب، حیف است اگر از دارک وب سخن به میان نیاوریم :
توصیه می کنم برای آشنایی با دارک وب این مقاله را بخوانید:
مختصری درباره ی دارک وب:
شاید تاکنون نام “دارک وب” را شنیده باشید؛ با اینکه این یک نام فنی و استاندارد نیست اما یک اصطلاح رایج است برای آندسته از محتوای وب که به این راحتی ها نمی شود فهمید اطلاعات 1-از کجا آمده، 2-کجا نگهداری می شود، و 3-به کجا می رود
در کنار آن اصطلاح دیپ وب را شاید شنیده باشید؛ این هم یک نام رسمی و دقیق نیست؛ ولی اصولا ربطی به دارک وب ندارد و به آن بخش از اطلاعات وب اطلاق می شود که برای دیدنشان نیاز به چیزی مانند رمز عبور باشد.
اشتباها دارک و دیپ را خیلی جا ها یکی می دانند و البته چون یک نامگذاری استاندارد نیست نمی توان خرده گرفت؛ اما ما اینجا قرار را بر این می گذاریم :
فضای وب را می توان در دو نوع دسته بندی قرار داد:
دسته بندی اول:
الف- لایت وب: (لایت=روشن) آنچه از وب که جای 1.فرستنده و 2.نگهدارنده و 3.گیرنده ی اطلاعات خیلی مشخص و واضح است و قاعدتا تقریبا برای همگان قابل دانستن.
ب- دارک وب: (دارک=تاریک) آنچه از وب که جای 1.فرستنده و 2.نگهدارنده و 3.گیرنده ی اطلاعات خیلی مشخص و واضح نیست و عملا فهمیدن آن خیلی سخت و یا تقریبا غیرممکن است (حداقل در طراحی آن هدف چنین بوده)
دسته بندی دوم:
الف- پابلیک وب: (پابلیک=عمومی) آنچه از فضای وب که برای دیدنش هیچ رمز عبور و کلید خاص سخت افزاری و نرم افزاری نیاز نیست و یک امکانات معمولی و اتصال به اینترنت کافیست (این جدای از بحث هدردهندگی سخت افزار که برخی سایتهای غیراستاندارد غیر اخلاق مدار هزینه ی اضافی بر کاربران تحمیل می کنند)
ب- دیپ وب: (دیپ=عمیق) آنچه از وب که برای استفاده از آن نیاز به ورود با رمز، داشتن کلید سخت افزاری، فایلی خاص در کوکی مرورگر و یا چنین چیزهایی باشد.
___
توجه کنید که این دسته بندی اول و دوم متناظر نیستند؛ فقط در هرکدام از دسته بندی ها یک سایت یا صفحه ای از وب می تواند به گزینه ی الف یا ب در هریک از دسته بندی ها متعلق باشد و نه به هردوی آنها در یک دسته، اما می تواند همزمان در یکی از گزینه های این دو دسته بندی قرار گیرد:
1- الف دسته ی اول و الف دسته ی دوم = لایت پابلیک وب : مانند بسیاری از سایتهای معمولی وب در هنگام استفاده از مرورگر ساده مثل فایرفاکس و کروم؛ هرآنچه که فعلا موتورهای رایج جستجو مثلا یاندکس و داک-داک-گو و گوگل و یاهو به آنها لینک داده اند
2- الف دسته ی اول و ب دسته ی دوم = لایت دیپ وب : مانند صندوق ایمیل شخصی، امکانات ویرایش وبلاگ و غیره در سایتهای معمولی که با مرورگر معمولی استفاده می کنیم
3- ب دسته ی اول و الف دسته ی دوم = دارک پابلیک وب : مانند سایتهای پیازی که بطور معمول باید با مرورگر تور وارد آنها شد یا از ابزار های اضافی در مرورگرهای دیگر استفاده کرد و یا محتوای پسوند آی-تو-پی که نرم افزار الحاقی برای مرورگر نیاز دارد، و البته رمز عبور هم نمیخواهند
4- ب دسته ی اول و ب دسته ی دوم = دارک دیپ وب : مانند ایمیل های دارک وبی که آدرس آنها از نوع پیازی است که هم مرورگر تور یا ابزار مربوطه را می طلبد و هم رمز عبور برای ورود لازم دارد
توجه کنید اینها مسائل فنی و نامگذاری شبه فنی است و اصلا به نوع محتوا و موضوعات آنها کاری ندارد ؛ اما اصولا چون فهمیدن جای اطلاعات در دارک وب و فهمیدن نوع اطلاعات در دیپ وب مشکل تر است می تواند آزادی بیشتری در نوع محتوا داشته باشد…
دنباله ی این مطلب با سرفصل بررسی محتوا در دارک وب در دسترس خواهد بود...
قوانین محتوا
می توانید مطلب قبلی را در صفحه ی "قانون قانونگذاری" بخوانید.
دیوانگانی در این جهان هستند که اصرار به سانسور و ایجاد محدودیت در مورد محتوای تولیدشده توسط دیگران دارند، نمونه ی مضحک و مسخره ی این سانسورگریها کنترل محتوای وبسایتهای عمومی توسط مدیران آنها ست؛ توصیه می کنم ابتدا مقاله ی قانون قانونگذاری در صفحه ی قبل را بخوانید، بر پایه ی آن مطلب می خواهم بطور خاص روی قوانین مدیریت محتوای سایت ها متمرکز شوم:اگر خواستید قانون بسازید، آن قوانین را فقط برای خودتان بگذارید یعنی سایتی بسازید که مطالب خودتان را در آن بنویسید وقتی نمی توانید سخنان دیگران را تحمل کنید؛ اگر دوست ندارید کسی در سایت شما برخلاف میل شما چیزی بنویسد یا فایلی را خارج از سلیقه ی تان آپلود کند، خوب پس اصلا امکان ثبت نام عمومی را در سایت خودتان قرار ندهید؛ وقتی ثبت نام رایگان و معمولی در سایت شما فراهم شود برای دادن اختیار فنی به مردم درباره ی نوشتن مطالب یا ویرایش بخشی از محتوای وبسایت شما، پس باید منتظر هر نوع مطلبی باشید و از مطالب خارج از عقایدتان ناراحت نشوید. شما فقط حق دارید برای خودتان، شخص خودتان، محدودیت اعمال کنید، و نه در مورد دیگران!
اما بهرحال اگر یک سایت شبکه اجتماعی یا وبلاگ نویسی یا فری وب سایت یا امثال آن را تأسیس کردید این مسائل را در نظر بگیرید:
قانونی وضع کنید که بتوانید اعمال کنید: یعنی بطور مثال شما می توانید روی تعداد حروف متن ها و نوع و فرمت و حجم فایلها و مقدار هاست هر کاربر سلطه داشته باشید و نه روی موضوعات و مفهوم و معنی محتوای ایشان، همانطور که عرض کردم اگر هر موضوعی را دوست ندارید پس اصلا سایت با استفاده ی عمومی دایر نکنید! ؛
در هر صورت واقعا نمی شود موضوع و محتوای داخل فایلهای کاربران را کنترل کرد چون اصولا این مسأله ابهام دارد: مثلا مرز بین شعر و داستان، بین ادبیات و مطالب علمی، حتی بین محتوای مؤدبانه و بی ادبانه و … واقعا مشخص نیست، نه با هوش مصنوعی و نه با هوش طبیعی انسان؛ پس محدودیت موضوعی برای کاربرانتان قرار ندهید، بلکه با دادن آزادی بیان بی چون و چرا به همراه امکان دسته بندی و تفکیک مطالب با اختیار خود پدیدآورندگان آن محتویات کاری کنید سایت منظمی بدست خود مؤلفین مطالب پدید آید
اما پس از همه ی این حرفها اگر هنوز هم لجباز هستید و می خواهید در ضمن تأسیس سایتی با امکان تولید مطالب توسط عموم مردم، فقط مطالبی در سایتتان باشد که باب دل خودتان هست به این چند مسأله توجه کنید:اولا اگر نمی خواهید مردم حرف خودشان را در سایت شما بنویسند پس چرا امکان ثبت نام عمومی قرار داده اید؟* “تو آزادی هرچه خواستی در سایت من بنویسی ولی باید فقط هرچه من خواستم بنویسی!” !!! یعنی چه؟!!! می خواهید مطالب کاملا مطابق میلتان باشد؟ پس فقط خودتان بنویسید! اگر دیگران بنویسند لزوما به میل شما نخواهند نوشت! توجه کنید که این شما هستید که به کاربران و نویسندگان احتیاج دارید و نه آنها به شما! آنها زیردست و نوکر و برده و بنده ی شما نیستند که مجانا و بدون هیچ مزدی فقط آنچه را که شما میخواهید بنویسند، حداقل حقشان این است که در ازای مطالبی که مورد دلخواه شما ست و ایشان رایگان در اختیارتان قرار می دهند گاهی هم مطالب دلخواه خودشان را بنویسند، این حداقل قیمتی است که می توانید به آنها و خودتان بپردازید! آری! به خودتان! برای اینکه بتوانید هرچه بیشتر محتوای مورد علاقه ی خودتان را از کاربران دریافت کنید باید آزادی هرچه بیشتری به آنها بدهید وگرنه از کمک ها و مطالب شان محروم خواهید شد! این یک معامله نیست! یک منطق است! نه فقط برای جلب رضایت نویسندگان و کسب کمک از کاربران، بلکه بخاطر نامعلوم بودن و ابهام مرز نوع محتوا و موضوعات واقعا نیاز است که آزادی هرچه بیشتری به کاربران داده شود تا بتوانند متن های مورد دلخواه شما را به دستتان برسانند. قوانین شما هم مثل هر قانون بشری دیگری دارای ابهامات و اشکالات فراوان است،
*جالبست که در مورد همین بند اخیر برخی از همین نادان ها مغلطه ای کرده اند: می گویند "اگر نمی خواهید مطالبتان سانسور شود پس خودتان یک سایت شخصی بسازید!" درحالیکه باید به ایشان گفت "اگر نمی خواهید ما مطالبی برخلاف میلتان در سایت شما قرار دهیم این شمایید که باید یک سایت شخصی بسازید و نه یک سایت عمومی برای نویسندگان و کاربران متعدد!"ثانیا اگر همچنان می خواهید مردم در سایت شما براساس سلیقه ی شما بنویسند باید به این نکات دقت کنید:
شما اگر می خواهید نوع خاصی از محتوا را در سایت خود دریافت کنید نباید با روش زورگویی و حذف و تعلیق کاربران عمل کنید بلکه پس از دادن آزادی نامحدود باید خودتان محتوای موردنظر خود را در مقادیر فراوان در سایت قرار دهید و خودبخود باعث تشویق کاربران به حرکت در آن خط مشی مورد خواسته ی خود می شوید؛ و اگر بتوانید خوب “جو” بدهید و “جو” و “فضای موضوع مورد نظر خودتان را ایجاد کنید و نتیجتا آدمهای هم سلیقه با خود را در سایتتان جذب کنید، قاعدتا تعداد مطالب خارج از سیاستهای سایت در اثر کمبود آمار بازدید و عدم دریافت تشویق از طرف سایر کاربران افزایشی نخواهد داشت.
یک توصیه ی خوب اینست که خودتان یک بخش یا پوشه ای برای مطالب خارج از قوانین سایت برای هر کاربر قرار دهید تا کاربران با میل خودشان مطالب خارج از سلیقه ی شما را در آن قرار دهند تا اقلا بخش دیگر صفحاتشان تقریبا خالص بماند؛ اینگونه هردو طرف یعنی مدیران و کاربران سایتها نسبتا راضی خواهند بود!
بهترست با دادن آزادی عمل هرچه بیشتر به کاربران باعث بهره مندی خودتان از مطالب مدنظر خودتان -که توسط اعضاء تولید شده- شوید، البته اگر هنوز هم اصرار به کنترل و سلطه گری دارید هنوز یک راه دیگر هم هست! اصلا قبل از نشر عمومی آثار ارسالی آنها را بازدید کنید تا فقط آنچه که شما دوست دارید و مطابق سیاستهایتان هست از فیلتر تأیید عبور کند! و البته با این روش زودتر از آنچه که فکر کنید نابود خواهید شد!
اگر می خواهید همه ی آنچه را که مورد نظرتان هست بدست آورید باید تحمل ناخالصی های همراه با آن را داشته باشید، اما اگر بخواهید به خیال خودتان پاکسازی کنید به جای “خالص” کردن فقط دارایی خود را “ناقص” خواهید کرد! مثل یک آدم وسواسی که برای تمیزی بیش از حد اتاقش به اشتباه یا حتی با جنون نیمه عمدی بخشی از وسایل و اشیاء مفیدش را هم دور می ریزد اما بعلت حواس پرتی خیلی از آشغال ها هنوز هم در اتاقش باقی می ماند! شما همین کار را تکرار نکنید، و البته در واقعیت در این مورد کاربران “اشیاء” نیستند و “انسان” هستند! این منبع انسانی را دور نریزید!
مثال دیگر اینکه اگر از درخت و برگ و پوست و هسته ی میوه متنفر باشید و آنها را به دلیل “اضافی” بودن آتش بزنید و بگویید که “من فقط خود میوه را می خواهم و نه حواشی آن را”، دراینصورت فقط باعث انقراض نسل آن گیاه تولیدکننده ی میوه می شوید و از همان بخش “اصلی” مورد علاقه ی خودتان هم محروم خواهید شد، اما شما آزاد هستید و می توانید فقط خود میوه را بخورید و مجبور نیستید پوست و هسته و برگ و چوب درخت را بخورید! اما “مجبورهستید” که آنها را حفظ کنید تا بتوانید خود میوه را بدست بیاورید!…و مثال دیگر که اگر یک مونیتور بعلت “سوختگی تصویری موضعی” نتواند همه ی حالات ممکن تصویر را نشان دهد حتما خراب است؛ یک مانیتور سالم برای نشان دادن همان “تصاویر مورد علاقه ی شما” باید بتواند “همه ی حالات ممکن تصویر” را نشان دهد.
…
امروزه سایتهایی وجود دارند که گاهی حتی محتوای اصلی خودشان را هم نابود می کنند! و اصولا چرا یک سایت یک وقتهایی حتی محتوای منطبق با قوانین خودش را هم باز حذف می کند؟ جواب اینست که بیماری حذف کنندگی به جانش افتاده! واقعیت آنست که وقتی حذف به هر بهانه در یک سایت جدی شود حتی محتوای خودش را هم نابود میکند! راه حل کلا کنار گذاشتن عادت نابودکنندگی ست!باغبانهای ناآگاه از گذشته خرافه ای به نام “هرس” از خودشان ابداع کرده اند؛ دلیل گیاهشناسی غلط بودن کار هرس کردن به کنار، در مقام تشبیه سانسور و حذف را به هرس مانند میکنیم: باغبان شاخه های بقول خودش “بی ثمر” و “اضافی” را قطع میکند تا آن شاخه های “مثمر” و “مفید” و “اصلی” را بهتر حفظ و تقویت کند؛ اما اشتباه او در همینجاست! پس از شروع کار کم کم به علت عادت یا خشم یا بی دقتی و حواس پرتی سهوی یا حتی عمدی بخشی از همان شاخه های اصلی را هم نابود میکند و حتی اکثر شاخه های اصلی را هم از بین میبرد! اگر از خود همان شاخه های “مثمر” بپرسید می گویند: “ما هیچ مشکلی با شاخه های دیگر نداریم! جا برای همه هست! آنها را نابود نکنید چون بعد از آنها کم کم ما هم نابود میشویم!” درحقیقت ما نویسندگان محتوای مفید و مؤدبانه هیچ مشکلی با نویسندگان مطالب غلط و دروغ و مضر نداریم، زیرا می دانیم با سانسور کردن سخنان آنان مطالب ما هم از خطر سانسور و نابودی در امان نخواهد بود پس ما آزادی کامل بیان را برای همه می خواهیم آنهم بدون هیچ تبعیض! هم برای خودمان و هم برای مخالفانمان!!!
درحقیقت آنچه که شما خیال میکنید “خالص سازی” و “پاکسازی” ست فقط و فقط منجر به نابودی محتوای اصلی در درازمدت خواهد شد، حال به هر بهانه ای که باشد: اخلاقیات در محتوا، حق تکثیر، بودن یا نبودن در محدوده ی موضوع سایت، و یا هر چیز دیگر؛ …
بهتر است با کاهش سختگیری و افزایش انعطاف پذیری امکان خطای خودنابودگری در خودتان را کاهش دهید، این واقعا یک اصل مهم مدیریتی ست که به تجربه ثابت شده.
باز هم تأکید می کنم: اگر نمی خواهید مردم حرف خودشان را در سایت شما بنویسند پس چرا امکان ثبت نام عمومی قرار داده اید؟ “تو آزادی هرچه خواستی در سایت من بنویسی ولی باید فقط هرچه من خواستم بنویسی!” !!! می خواهید مطالب کاملا مطابق میلتان باشد؟ پس فقط خودتان بنویسید! اگر دیگران بنویسند لزوما به میل شما نخواهند نوشت!؛ نمی توانید نویسندگی کنید؟ اشکالی ندارد! پول بدهید تا ما “پدیدآورندگان محتوا” به سفارش خودتان برایتان بنویسیم! فقط وقتی حق داری در مورد نوع محتوا و سبک نوشته و اثر هنری اعمال نظر و بر آن سلطه داشته باشی که حق پدیدآورنده ی آن را بپردازی! بازهم می گویم: نویسندگان مطالب زیردست و نوکر و برده و بنده ی شما نیستند که مجانا و بدون هیچ مزدی فقط آنچه را که شما میخواهید بنویسند؛ هاست یا میزبانی و آدرس مجانی و رایگان برای آثار ما داده اید؟ تشکر بسیار! اما هزینه و بودجه ی آن از هرکجا آمده و یا هر درآمدی از این راه دارید آنقدر و آنگونه هست که توانسته اید در اختیار ما بگذارید پس لزوما حق اخلاقی کنترل بر محتوا را به شما نمی دهد! و درحقیقت این هم جزء اموال عمومی ست! و اصولا این بودجه ها غیرمستقیم از خود ما مردم بدست آمده! (این حرفها بوی کومونیسم می دهد؟ مگر کمونیسم چیز بدی ست؟ اصلا اگر کمونیسم همین چیزها را بگوید پس حتما چیز خوبی ست!!!) این یک مسأله ی کلی است که باید خطاب به همه ی سایتهای خدمات رایگان وب گفت؛ و البته سود اصلی این فعالیتها مسلما بالا بردن فهم و شعور جامعه ی جهانی ست که ارزش همه ی این سرمایه گذاری ها را دارد…
دنباله ی مقاله را با عنوان مبحث محتوا در دارک وب خواهید خواند:
saminuru reshared this.